Après nous le déluge

De vrouw van de toekomst, meer bepaald van het jaar 3000, is een gedrocht met een bochel, een klauwhand, een derde ooglid en een blutshoofd met een bedroevend kleine schedelpan. En dat alles ten gevolge van een overmatige blootstelling aan technologie, en levens die zich generaties lang in bureaustoelen hebben afgespeeld in plaats van in de goeie, ouderwetse buitenlucht. Gedragsfuturologen hebben er geen goed oog in…

Ik voel het al wat trekken tussen de schouders en klap de laptop dicht. Tijd voor een wandeling.

Met een beetje moeite vind ik een lap groen die zich tegenwoordig al een bos mag noemen. Maar je hoort me niet klagen; er staan mooie paddenstoelen (duidelijk bewoond) en enkele bomen die hard hun best doen om hun bladeren te verliezen. Nog een goede maand en het is nieuwjaar… Vroeger duurden de jaren nog twaalf volle maanden, tegenwoordig -zo lijkt het wel- slechts een paar weken. Haast de moeite niet om eraan te beginnen. En gelijk dat het lente is, zit er in de vogel(kijk)hut een koppeltje te vrijen; vlinders in de buik die tot tegen hun zwevende ribben fladderen, de liefde al behoorlijk buiten adem gezoend. Ondertussen worden er selfies gemaakt. “Hoed u voor de klauwhand!” placht ik nog te roepen, maar ik zwijg. Foert, après nous le déluge.

Naast de hut staan Maartse viooltjes en onder de plompeblaren hoor ik kikkers kwaken. De zon schijnt week maar warm. Ik ga op een bankje zitten en droom over versleten novembers onder een deken van Mongoolse yakwol, sintels van de haard, een paar Schotse pantoffels aan de voeten en een dik boek in de taal van het romantisch verdriet. De geur van de oven en een quatre quart met échte boter… Dàt is november. Ik, vrouw van de toekomst? Ho-ho! Vergeet het maar!

(Getty images, Zuperia)