Als ik buiten in de wereld ben, waar het verdriet niet zo erg opvalt, waar reclame wordt gemaakt voor dure slagroomtaarten, voor prei, savooi en boerenworst, en telefoonabonnementen, waar zorgeloze koeien staan te grazen in de ochtendmist, waar mensen staan te kijken voor verlichte etalages, koffies drinken op terras, alsof er nooit wat aan de hand was, als ik de schemer van de avond zie, die de gordijnen van de steden sluit, de pendelaars in auto’s, die met een bonus weer naar huis toe gaan, naar de televisie, naar het zeven-uur-journaal, naar een up-to-date verslag, van duizend verse rampen, met duizend verse doden, die een vader en een moeder hebben, die op hun beurt duizend doden sterven, dan rest mij slechts te zwijgen, om God te laten spreken, maar dan nog zegt hij niks…
(Foto: Dirk Roose)