Keukentafel

Ik heb maar één kerstwens en dat is dat jij, keukentafel, ons ook dit jaar terug samenbrengt om het leven te delen. Net zoals je dat de voorbije vijftig jaar hebt gedaan. Je werd als jong modesnufje door mijn grootouders geadopteerd en in de keuken geplaatst, met uitzicht op het tuintje. Nu ben je een gehavend stuk hout, met rimpels, zoals wij allemaal. Aan jouw zijde zagen we de seizoenen voorbij gaan, hebben we de mooiste verhalen verteld, gelachen, (vals) gezongen, geweend en vaak gezaagd tot je ervan kraakte. Vrienden, familie, buren en den onderpastoor samengebracht om te zondigen tegen alle goede voornemens…Als dank hebben we je versierd met begonia’s of petunia’s en je gekleed in de schoonste toiles cirées!

Op jouw rug hebben we ettelijke aardappelvelden gejasd, de lekkerste soepen verorberd, de zoetste confituur op ons brood gesmeerd en taarten geserveerd met koffie in gebarsten chinoiserie. Hebben we brieven, vrolijke verjaardagskaarten, kattebelletjes en cursiefjes geschreven, glazen geklonken en de roes uitgeslapen, het linnen gestreken, gebeden en ons geloof verloren, gedansd en “gesmost” in elke betekenis van het woord. Hebben we gebabbeld en gegrabbeld in de scrabble-zak, tot in de late uurtjes, tot de slaapmuts-fles was uitgekuist. Of een tête a tête gehouden tot zonsopgang omdat we niet konden slapen…

Stilzwijgend heb jij ons horen wensen en verwensen, kakelend, keuvelend en kletsend horen ‘komeren’. Was je getuige van de aankondiging van ons eerste lief, job, huwelijk, baby of de misbaksels in de oven. Toen niemand luisterde, deed jij dat wel. Toen iedereen zweeg, liet jij ons praten. En je hebt veel gezien maar het aan niemand door verteld. Laat de sterren vannacht nog eens vallen zodat we kunnen wensen dat je nog wat langer bij ons blijft…We vinden je zo gezellig.