Jarig

Een ochtend op het Gents platteland: ik vier mijn geboorte met die van de natuur.

De lange wintermaanden hebben de bomen langs de beek in hun blootje gezet. Maar de eerste wilgenkatjes tooien al hun takken, alsof het gelakte vingernagels waren. Op die takken wippen kleine, bonte vogeltjes. Letterlijk. In de lage heesters zie je daarom al de eerste nesten verschijnen; knusse coconnetjes van twijgen, dons en plastiek. Geen plek waar je beter huizen kan, als je ’t een koolmees vraagt.

Tussen drab, drek en dauw neem ik plaats op een scheefgezakt bankje dat werd getagd door een zekere Milow; een groene jongen uit de buurt die er z’n lege bierblikjes is vergeten. Hopelijk klonk ie op mijn gezondheid … In een heksenkring van sigarettenpeuken geniet ik van de kleuren van een Vlaams boerenschilderij. Voor mij strekt zich het wakke weiland uit, dat me trakteert op het eerste, frisse lentegroen en een kushandje van de groendienst.

Tussen de voorgevels van mollen, die gestaag ontwaken uit hun winterslaap, blinken spiegels van plassen. “Ben ik mooi?” vraagt moeder natuur. Ik knik en sluit de ogen. Zie nog slechts het komen en gaan van haar meest vooraanstaande vertegenwoordiger, het licht, dat met intervallen van enkele gelukzalige seconden van warmte door donkere wolken wordt onderbroken. Tussen gedachten door weerklinkt het kleutergekrijs van een spannend spel ‘tikkertje’, het zenuwachtige gegak van moeder gans die geen oud brood wil delen en het zacht geraas van de onzichtbare autostrade.

Ik zucht, om een onzeker en breekbaar geluk. Moeilijke tijden, denk ik even. Uit mijn mond kringen ringen waterdamp. Samen met de vele verjaardagswensen, vroeg men me er een leuke dag van te maken. Tijd dus voor een scheut levenswater en een babbel in een buurtcafé. Daarna op de tram richting arbeid. Deze zomer kom ik nog wel eens terug, als ik meer tijd heb, fluister ik de jonge lente toe…