Sint Lucas

De gezichten van de bezoekers verraden de toestand van de persoon waarvoor ze naar hier gekomen zijn. Hangende en opgetrokken mondhoeken, fronsende en wippende wenkbrauwen, bloedrode en lijkbleke gezichten kruisen het mijne terwijl men schoorvoetend de draaideur door drentelt. De ene heeft een vrolijke teddybeer bij, de ander een mistroostige pot chrysanten. Leven en dood worden hier samengebald in twee vierkante kilometer gewapend beton.
Hoewel men de stad net achter zich heeft gelaten, verdwaalt men hier pas door de straten, die doormiddel van liften, trappen, hallen en zalen van elkaar worden gescheiden. Een eenzaam landschap, ondanks de drukte.
De gaanderijen van het het oude hospitaal herinneren aan haar christelijke verleden. Moeder Maria knikt links gedag, terwijl rechts haar zoon de zege geeft. En ook Sint-Lucas staat roerloos op het binnenhof. Van het feit dat hij niet alleen patroonheilige is van artsen maar ook van beeldhouwers, is in dit geval weinig te merken… Hij heeft een kromme neus. Maar ik ook.
Onderweg ontmoet ik bolle buiken, jonge moeders met oude moeders, grootvaders met kleindochters, en eenzame zielen die slechts in het magere gezelschap van een ‘Baxter’ verkeren. Ze houden hem vast alsof het een stille, begrijpende vriend was.
De ‘nieuwe’ kliniek is dan weer een modern bedrijf, een commerciële bombarie met brillenwinkels en broodautomaten, bistro’s en bagelbars, met restaurants die biefstuk/friet aanprijzen voor een prikje. Gezellig dineren kan ook hier, vermits je zout mag eten…
of suiker.
Maar dan, na reizen en zoeken, vragen en klagen, vinden wij dan toch straat 21 of 43. En achter al die witte deuren, met nummers tussen alpha en omega, vinden wij die éne om wie we geven, en maken wij van die klinische kliniek een warme plaats van liefde en soms een beetje schoon verdiet.