Zondag Josdag. U kan daarom lachen maar ons pa keek daar écht naar. En naar ‘den tennis’. Niet alleen omdat het ontcijferen van Jos’ Limburgs accent enige concentratie vergde, maar evenwel omdat ons ma ’s middags zélf een matchke met ons pa wilde spelen, werd ik naar de VKSJ gestuurd. De Verenigde Katholieke Studerende Jeugd, oftwel De Roodkapjes; bron der misantropie, waar het cultiveren van de kuddegeest en onverbloemd pestgedrag centraal stond.
Ik had het best fijn gevonden, ware het niet dat ik het altijd was die vergeten werd tijdens de maandelijkse dropping, op een zinkend vlot werd vastgebonden of in de modder werd gegeflikkerd omdat ik de rebus van de zoektocht niet had weten te ontcijferen. En ik houd niet van modder en rebussen. En niet van regen, niet van slaapzakken en piepende veldbedjes, en niet van muggencrème en uniformen. Noch van andere kinderen en dominante leidsters in plooirok.
Ik heb er niet één vriendschap aan overgehouden. Behalve misschien met die ene kookmoeder die ik af en toe nog eens tegenkom in het Kruidvat, en me middels een korte knik diezelfde blik van weleer toewerpt, vol compassie en zelfverwijt.
Neen, die overactiviteit, dat overdreven exprimeren van enthousiasme over zaken die nergens op slaan, ik heb het nooit begrepen. Of zag u ondertussen wel het hoger doel van Dikke Bertha in? Die uitsloverij, dat onophoudelijke streven naar ‘iets maken’ of ‘iets kraken’. Een trektocht van dertig kilometer, onder het gekreet van pijnlijke voeten en ‘een oude Chinees’, belonen met een emmer behangerslijm over de bol. Wie verzint nu zoiets barbaars?!
Op ‘Jommekeskamp’ is men mij bovendien eens vergeten in een boom. Theofiel was een weinig populair personnage, vermoed ik. Maar hoe dan ook, na het eetmaal zou je wensen dat je daar was blijven hangen, in die boom. Want van een bord zurkelplets met hardgekookte eieren wordt niemand toch blij?
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 