Afscheidscadeau

Het leegmaken van het ouderlijk huis voelde aan als een schatroof uit de Vallei der Koningen; je beeldjes, blikken dozen, brieven, fotolijsten en vazen die tot vandaag in de bruin eiken kasten stonden, werden voor het eerst in bijna 60 jaar verplaatst. Afdrukken in het stof… ja, het heeft iets poëto-melancholisch. Vooreerst van stof en dode motten ontdaan, indien nodig opengebroken, bestudeerd en vervolgens gekeurd: wat mag mee en wat moet weg. En zo komt er een eind aan jouw geliefd trouwservies dat meer dan een halve eeuw trouw dienst heeft gedaan, en verdwijnen al jouw fraai gecrocheerde onderleggers en geborduurde tafelkleedjes in blauwe vuilniszakken. De Mariabeeldjes zullen naar alle waarschijnlijkheid terechtkomen in dat ene verloren hoekje van de Kringloopwinkel, net zoals al die andere ouderwetse bibelots en beeldjes in biscuit die niemand nog in huis wil hebben. En neen, ook ik neem het herderinnetje-met-de-ganzen niet mee naar huis. Sorry, oma…
Jouw kleren, hoeden en bontjassen zouden aan het goede doel worden geschonken. Maar eerlijk, ik denk niet dat de “Mama’s for Afrika” bontjassen dragen… laat staan gevoerde pantoffels.
Wat ik wél heb meegenomen zijn je oude fotoalbums, zodat ik je op regenachtige zondagmiddagen nog een keer kan horen vertellen over je jeugdjaren, je half ingevulde boekjes met doorlopers, zodat ik ze voor je kan afwerken, je ovenschotels, zodat het lijkt alsof jíj die fricandon hebt gemaakt, en twee van jouw favoriete koffiekopjes, opdat iedere slok koffie zou smaken naar jouw zoete herinnering. Vanavond draag ik jouw sjaal en lig ik in jouw lakens. Bedankt voor al de fijne cadeaus, lieve oma. Nee, je was geen Nefertiti met duur bezit, maar een eenvoudige vrouw met eenvoudige spullen. Een schoon voorbeeld.