Residentietje

Elke werkdag rijd ik door een park, omgeven door statige herenwoningen en luxeresidenties met poëtische namen zoals ‘Portus’, ‘Gandavum’ of ‘Klein Havengeluk’. Vanaf hun balkonnetjes kijken de bewoners uit over de Leie en een brug waar het stadsbestuur twee riant versierde kerstbomen liet neerpoten. En ze kijken dus ook uit op dat park, waar ik het zonet over had. Er staan heel wat mooie bomen die niet alleen beschutting bieden aan de duiven en eksters die er nesten, maar ook aan enkele lamentabele zielen die nooit weten of er een volgende morgen op hen wacht. Een van hen zit altijd op een bankje onder een knoestige wilg. Een gewone wilg, geen treurwilg, ookal is het tafereeltje best treurig. Ze doet me denken aan ‘maseur’ Adalberthe; een klein, mager nonnetje dat vroeger les gaf op de normaalschool in Sint-Amandsberg. Vooral omdat ze ook zo’n lange, kromme neus heeft die bijna in haar kin prikt. In mijn hoofd noem ik dat vrouwtje daarom altijd Adalberthe. Ze zit altijd reclamefolders te lezen. Helaas, van producten die ze zich toch niet kan permitteren. Ook dit jaar weer geen kerstkalkoen voor Adalberthe, maar in het beste geval een een sito-stick van de frituur. Ook gemaakt van kalkoen, naar verluidt…
Deze morgen, toen ik het park naderde, dacht ik dat de plantsoendienst blauwe kerstverlichting in de sparrebomen op de brug had gehangen. Tot mijn milde ontsteltenis zag ik dan de MUG, die dat pluimgewichtje van een Adalberthe inlaadde in het ruim van de ambulance op een draagberrie, ingezwachteld in zo’n zilverdeken als een vispapillotte, tot er niks meer van haar overbleef, behalve die witte kroeskruif waar ze meestal een Buffalo-petje overheen zet.
‘De mensen’ keken vanaf hun balkonnetjes toe wat er gaande was. Als goden op de Olympus die zich over de stervelingen buigen. Lichtjes geamuseerd. Fijn toch, dat je er gratis cinéma bij krijgt, bij zo’n residentietje aan het water.