Gelukkig…uweetwel

Misschien is het wel een beetje teleurstellend dat ik niks origineels kon bedenken voor nieuwjaar. Ik, die de muzen zo graag mooie woorden in de oren laat fluisteren, kon geen originele gelukswensen bedenken. Echt niet. Ik heb iedereen gewoon weer eens ‘al dat ie maar wilde’ gewenst, en een goede gezondheid. Dat konden ze vandaag wel gebruiken, dacht ik zo. In het geval dat ik u vergeten ben: u hebt niks gemist. Nee, geen politieke of maatschappelijke analyses, geen top honderds, geen goede voornemens, kortom, geen grote woorden. Het enige waar ik me op dit moment kan om bekommeren is het legen van de vaatwasmachine, het uitmesten van de keuken, het opschonen van de living, die eindeloze linnenwas, het opboenen van de wijnglazen en het gepuzzel om al dat verdomd servies terug in de buffetkast te krijgen. En de vuilniszakken moeten nog buiten. Feest van de banaliteit dus. Voor de gelegenheid uitgedost in pyjamabroek en schapenwollen sloffen. Wat mij betreft is de grote Overgang uitgebleven; geen vuurwerk, geen toeters, geen bellen. Nu goed, er werd misschien wel gebeld. Om ‘gelukkig nieuwjaar’ te zeggen. Dat is eigenlijk hetzelfde als iemand een gelukkige dinsdagvoormiddag wensen… Maar toch bedankt aan zij die dat deden. Er is natuurlijk ook weer veel te veel over. Vanavond eten we gezellig alle restjes op, en nieuwjaren we ‘en petit comité’ in de zetel, onder een dekentje met een aflevering Britse comedy op schoot. Zo begint 2019 toch een heel erg klein beetje ‘absolutely fabulous’…