Ik zie er vandaag ongetwijfeld slechter uit dan op dat Halloweenfeestje van gisterenavond. Misschien het ideale moment om eens stil te staan bij de eerste rimpels die de eigen, onvermijdelijke vergankelijkheid inluiden.
Alsof dat nog niet triestig genoeg is, mogen we vanmiddag nog eens met de familie naar het kerkhof tjaffelen om er een pot verslenste rozekes neer te poten. De requiemmis werd dit jaar gelukkig afgeschaft. De parochiekerk ook…
Ondanks de bitterzoete nasmaak blijft Allerheiligen echter een unieke traditie; het moment waarop moeders kapsel meestal even volumineus gecrepeerd wordt als de chrysanten die we deze week in een tuincentrum kochten, waarop de mottenballen uit de zwarte mantels worden geslagen en de christen-mens in ons nog eens van onder het stof wordt gehaald ter ere van de dierbare (vaak onbekende) doden.
Op deze zonnige zondagmiddag moeten wij ons dus contenteren met een uitstap naar het grijsgrauwe dodendorp Campo Santo. Een unheimliche plek die een onmiskenbare, ambivalente melancholie in ons doet ontspruiten…
De dodenherdenking bestaat bij ons doorgaans uit een moment van sereniteit, stilte en bezinning over het afscheid des levens. Oftewel: twintig volle tellen ter plaatste blijven trappelen voor de grafzerk, niet proberen lachen en doen of we triestig zijn terwijl mémé vijf Wees Gegroetjes en Eer aan de Vaders prevelt. We moeten die 500 euro “liggeld” toch eer aan doen?
Gelukkig krijgen we daarna allemaal ne pannenkoek met “potsuiker” en een bakske ‘troost’ om het verdriet door te spoelen: ne cappuccino met nen dikken toef slagroom, karamelsaus en chocoladeschilfers.
Pannenkoeken, koffie en ’t kerkhof? Must be november! #lovetraditions
Sarah De Grauwe -De Grauwe Gekheid 